Kötü ya da iyi eğitim toplumsal bir koddur. Akşam yemeğinin ortasında yüksek sesle geğiren bir adam kabalıktır, gerçi iki bin yıl önce bir Roma vatandaşı bunu İmparator'un yemeğinde yapmıştı. Minnettar ve zarif bir jestti.
Zamanda o kadar geriye gitmeden, artık var olmayan kaba hareketler var. Kibarlığın modası geçti aslında. Birinin toplu taşıma araçlarında koltuğundan kalkıp size vermesi çok nadirdir, o kadar ki, günümüzde durumları nedeniyle gerçekten koltuğa ihtiyaç duyan insanlar, SUBE kartını geçtikten sonra yüksek sesle bağırıyorlar: ““Bir oturun lütfen!!!” Ve kişi o kişinin – engelli, hamile, yaşlı – olduğunu anlayana kadar kendini zorlanmış, rahatsız hissediyor. Onlarca yolculukta birinin kendisine yer vermesini isteyerek bekledive her şeyi yerli yerine koymak için dizginsiz çığlığın şiddetine başvurmaktan başka seçeneği yoktu.
Yeni eğitim standartları arasında cep telefonu modları da yer alıyor. Örneğin, biriyle yüz yüze konuşuyorsak, önce yorum yapmadan bir aramaya cevap veremeyeceğimiz veya bir mesaja cevap veremeyeceğimiz konusunda hepimiz hemfikiriz: “Üzgünüm, bununla ilgilenmem gerekiyor.”. Bana zevkli gelen ve tüm tarafların takdir yetkisini saklı tutan bir diğer yöntem ise, arayan kişiyle konuşmak için ayağa kalkıp uzaklaşmaktır. Karşınızdaki kişinin banka borçlarını, kız arkadaşınızın onu aramadığınız için kızgın olup olmadığını vs. öğrenmenize gerek yok. Rahatsız edici gerçeklerden beni koru.
Tiyatroda yüksek sesle çalan cep telefonları işkencedir. Sorun zil sesi değil, birden fazla seyircinin oyun sırasındaki özgüveni ve hatta KONUŞMASI. Bugün bunu önlemek için mübaşir, halktan koltuklarına oturur oturmaz cep telefonlarının kapalı olup olmadığını kontrol etmelerini istiyor. Size kötü bir haber getirdim: Bir kişiden cep telefonunu kapatmasını isteyemezsiniz. Yalnızca cep telefonu kullanımının kişinin kendisinin veya başkalarının fiziksel bütünlüğünü etkileyebileceği iş ve yerlerde bunu talep etmek ve uymak yasaldır. “Room Macbeth”in ortasında Los Palmeras'ın “Bombón katili” melodisi çalarsa kimsenin sağlığının etkilenmeyeceğini anlayacaksınız. Belki işin sağlığı etkilenir veya bir çocuk partisinde sihirbazın numarasının ters gitmesi gibi halkın yanılsaması bozulur. Başka hiçbir şey.
Bankada bile sizden cep telefonunuzu kapatmanızı istemediklerini, sadece oradayken kullanmamanızı istediklerini unutmayın. Ve bu Arjantin'de, çünkü yurtdışındaki bankalar Sohbet ediyor olman ya da onlara saldırmayı planlıyor olman umurlarında değil. Daha sonra iyi ve kötü davranışlar sorununa dönüyoruz: Bir tiyatroda seyircilerden kibarca cep telefonlarını susturmalarını isteyebilirler. Bana öyle geliyor ki şöyle bir şey söylemeliler; iyi bir eğitim almanızı rica ediyoruz, cep telefonunuzu sessize alın. Elbette izleyici tarafından iyi yorumlanabilmesi için iyi bir eğitimin yeniden değerlenmesi gerekir. Ah, bu da başka bir hikaye…!
Zamanda o kadar geriye gitmeden, artık var olmayan kaba hareketler var. Kibarlığın modası geçti aslında. Birinin toplu taşıma araçlarında koltuğundan kalkıp size vermesi çok nadirdir, o kadar ki, günümüzde durumları nedeniyle gerçekten koltuğa ihtiyaç duyan insanlar, SUBE kartını geçtikten sonra yüksek sesle bağırıyorlar: ““Bir oturun lütfen!!!” Ve kişi o kişinin – engelli, hamile, yaşlı – olduğunu anlayana kadar kendini zorlanmış, rahatsız hissediyor. Onlarca yolculukta birinin kendisine yer vermesini isteyerek bekledive her şeyi yerli yerine koymak için dizginsiz çığlığın şiddetine başvurmaktan başka seçeneği yoktu.
Yeni eğitim standartları arasında cep telefonu modları da yer alıyor. Örneğin, biriyle yüz yüze konuşuyorsak, önce yorum yapmadan bir aramaya cevap veremeyeceğimiz veya bir mesaja cevap veremeyeceğimiz konusunda hepimiz hemfikiriz: “Üzgünüm, bununla ilgilenmem gerekiyor.”. Bana zevkli gelen ve tüm tarafların takdir yetkisini saklı tutan bir diğer yöntem ise, arayan kişiyle konuşmak için ayağa kalkıp uzaklaşmaktır. Karşınızdaki kişinin banka borçlarını, kız arkadaşınızın onu aramadığınız için kızgın olup olmadığını vs. öğrenmenize gerek yok. Rahatsız edici gerçeklerden beni koru.
Tiyatroda yüksek sesle çalan cep telefonları işkencedir. Sorun zil sesi değil, birden fazla seyircinin oyun sırasındaki özgüveni ve hatta KONUŞMASI. Bugün bunu önlemek için mübaşir, halktan koltuklarına oturur oturmaz cep telefonlarının kapalı olup olmadığını kontrol etmelerini istiyor. Size kötü bir haber getirdim: Bir kişiden cep telefonunu kapatmasını isteyemezsiniz. Yalnızca cep telefonu kullanımının kişinin kendisinin veya başkalarının fiziksel bütünlüğünü etkileyebileceği iş ve yerlerde bunu talep etmek ve uymak yasaldır. “Room Macbeth”in ortasında Los Palmeras'ın “Bombón katili” melodisi çalarsa kimsenin sağlığının etkilenmeyeceğini anlayacaksınız. Belki işin sağlığı etkilenir veya bir çocuk partisinde sihirbazın numarasının ters gitmesi gibi halkın yanılsaması bozulur. Başka hiçbir şey.
Bankada bile sizden cep telefonunuzu kapatmanızı istemediklerini, sadece oradayken kullanmamanızı istediklerini unutmayın. Ve bu Arjantin'de, çünkü yurtdışındaki bankalar Sohbet ediyor olman ya da onlara saldırmayı planlıyor olman umurlarında değil. Daha sonra iyi ve kötü davranışlar sorununa dönüyoruz: Bir tiyatroda seyircilerden kibarca cep telefonlarını susturmalarını isteyebilirler. Bana öyle geliyor ki şöyle bir şey söylemeliler; iyi bir eğitim almanızı rica ediyoruz, cep telefonunuzu sessize alın. Elbette izleyici tarafından iyi yorumlanabilmesi için iyi bir eğitimin yeniden değerlenmesi gerekir. Ah, bu da başka bir hikaye…!